Haur gehienek argia besarkatzen dute. Iluntasuna egunaren, bizitzaren amaiera delako. Hutsa eta beldurra da: hurbiltzen ari diren urratsak, ahots ezezagunak, irekitzen diren ateak, ixten direnak. Senezko arbuio edo berezko errefusarekin hazten dira, bertan animalia itsuak direlako.
Ni ez.
Pablok, Paleolitoko aztarnategietan espezializatutako antropologo forentseak, amnesia larria eragiten dion iktusa izan du. Bere oroimenean zehar barne-bilaketa ikusiko dugu, bere oroitzapenak -azken batean, bere nortasuna- berreskuratzeko.
Titzina Teatrok elkarrizketen eta elkarbizitzen kazetaritza-lan antropologikoa du bere proiektuen bereizgarri. Ikertuz, beste pertsona batzuen bizitzan barneratuz eta askotan ezezagunak diren errealitateak jorratuz sortzen dute, gizakiaren zera azpimarragarriena eramateko eszenatokira. Bere lana antzerki garaikidearen erreferente bihurtu da.
