Nuriak astelehenero eta ostiralero hartzen du trena, astero mugitzen da lan egiten duen hiriaren eta bizi den hiriaren artean. Bidaia horietan, leihatilaren bidez ikusten duenaz gain, ikuskatzaileak erakartzen du gehien.

Bidaiari-bagoi batetik, mundua beste era batera ikusten da, gauzak beste abiadura batean gertatzen dira. Batzuetan, errailen gaineko unibertso horretan, bi pertsona bidean bat etortzeaz gain, beren helmugara aldi berean iristea lortzen dute.

Narrazio-teknika desberdinetara joz eta bere hizkera poetiko bereizgarria erabiliz, Ignacio Lloretek Llegaremos a la mismo lanean tren baten mugimendua hitz bihurtzea lortzen du, funtsezko gaiak jorratzen dituen bitartean, hala nola, anbizioa, lanaren duintasuna edo harreman sentimentalen deriba zalantzazkoa.