Zigor Urrutiak boterearekin, artearekin eta ikusgarritasunarekin erlazionatzeko hainbat moduri buruz hausnartzen du, baita kapitalismoak eraikuntza sozioekonomiko eta kulturaletan duen eraginari buruz ere. Erakusketako lanek hainbat kontzeptu jorratzen dituzte, hala nola memoria kolektiboa, hizkuntza kontrol-tresna gisa eta orainaren eta iraganaren arteko lotura artearen bidez.

Zigorrek artearen diskurtso historikoak aztertzen ditu eta kapitalismo neoliberalaren dinamikekin alderatzen ditu, non indibidualismoak inoren interesen txotxongilo bihurtzen duen subjektua. Bere piezen bidez, ziurtasuna eta hori lortzeko ahalegina zalantzan jartzen ditu, eta sistemak iragana etorkizun gisa maskaratuko duen ekoizpen etengabea nola sustatzen duen adierazten du.

Erakusketak botere-egiturei eta horiek sortzen dituzten narratibei buruzko gogoeta ere egiten du. Obrak eraikitzeak berak eta horiek osatzen dituzten materialek eraikuntza sozial eta politikoaren metafora gisa balio dute. Esparru horretan, hizkuntza pertzepzio kolektiboa erregulatzen eta manipulatzen duen mekanismo gisa agertzen da, argien eta itzalen, materialaren eta sinbolikoaren artean.

Azkenik, Zigorrek simulazioaren kultura eta fabrikatutako egiak aztertzen ditu. Altzairua, egurra, argizaria eta torlojuak bezalako materialen bidez, bere lanek errealitateaz dugun pertzepzioa egituratzen duen maskara joko batean egiak erakusten eta ezkutatzen dituzte. Pieza horiek materiaren eta materialen gaitasunari buruz hausnartzera gonbidatzen gaituzte, etengabeko aldaketaren testuinguruan narratiba berriak konektatu, mantendu eta eraikitzeko.