Pozgarria da haiek ikustea! Beste garai batetik etorri berriak balira bezala. Elkarri hitz egiten diote, oihu egiten diote eta ez diote elkarri begiratzen, bakoitzak bereari ekiten diolako. Carmen andreak agindu eta erabaki egiten du, etengabe otoitz egiten eta Jainkoa aipatzen du, otoitz eta eskari artean madarikazioka. Alejandrak darama zama eta aulkia bultzatzen du, erabakitasunez, pasodoble-erritmo bizian; aspaldi erabaki zuen ez pentsatzea, bere helburua lana da, eta hala izango da Jainkoak nahi duen arte, aulkian dagoen andrearen Jainkoak, baina, ea urte askoan gauden horrelakorik gertatu gabe. Eta bien aurrean, mundua.